Mijn oktober-dip liet me zien dat ik – zoals ik altijd geneigd ben – te veel aan het doen was. In één klap een supergezonde levensstijl en dan ook nog elke maand een project uitvoeren? Achteraf is het best eenvoudig te zien dat dat niet verstandig was. Zeker omdat ik al zo moe was. Dus ik heb de stekker overal uitgetrokken en ben opnieuw begonnen. Een dag Netflixen in mijn pyjama? Check! Zonder schuldgevoel deze keer, want ik kon niet anders. En wat gebeurde er toen? De energie keerde terug. Ik keek naar mijn woonkamer en dacht, dit wordt ‘m. Ik ga mijn huis opleuken.
Verhuizing
In maart ben ik noodgedwongen verhuisd. Mijn contract liep af en ik moest weg. Achteraf gezien ben ik er blij mee, omdat we nu op een gunstigere locatie zitten. Maar de periode dat ik niet zeker wist of ik op straat kwam te staan met mijn dochter was erg stressvol. Voor vers gescheiden veertigers zijn er geen vangnetten of hulpmiddelen, dus ik moest het alleen regelen. Godzijdank vond ik via een Facebook-vriendin een appartement. We zijn vlug verhuisd en zijn blij met onze nieuwe plek. Mijn zus en mijn ex kwamen helpen en zo is het gezellig gemaakt.
Nog niet klaar
Alleen ‘af’ was het niet. Ik ben een ‘colorful maximalist’. Het kan mij (bijna) niet druk of kleurrijk genoeg. Zus had de muren van onze woonkamer hemelblauw geschilderd, met ex had ik een mooie linnenkast/boekenkast als divider in elkaar gezet, zodat mijn grote woonkamer werd gesplitst in een woonkamer en een slaapkamer voor mij. Zus had de binnenkant van de boekenkast behangen (mooi!) met grafisch bloemenbehang – zie de foto’s hieronder. Ik had meubels voor de woonkamer in elkaar gezet, alles was er. Maar er klopte iets nog niet. Het voelde niet goed. Er hing niks aan de muur. De badkamer was kaal, ik had geen toiletrolhouder aan de muur in de wc. Het gordijn in mijn woonkamer ergerde me. Het was zo veel, ik raakte destijds verlamd. Ik wist niet waar te beginnen. En na een tijdje raakte ik min of meer gewend aan hoe het was.
De kickstart
Na een dag niksen en bijkomen, voelde ik ineens weer dat onaffe gevoel. Alleen nu ging er een lampje branden. Ik wilde een knutselhoek. Of craft corner, als je het een hippere naam wil geven. Bij IKEA bestelde ik een Ivar-kast als knutselkast. En dat bleek de kickstart. Meubels werden verschoven, Pinterest volgestort met inspiratie. Mijn leesstoel vond een meer logische plek, namelijk schuin voor de nieuwe knutselkast. De knutselhoek transformeerde naar een multifunctionele hoek. Een chill corner, als het ware.
De kettingreactie
En zo werd november vanzelf huis-opleukmaand. Zoals in het begin september spontaan car camping-maand werd. Ik bestelde een kleed en een opvallende sticker om mijn gele lockerkast een ander uiterlijk te geven – die komen ergens de komende weken. De lol die ik had in het hervormen van die hoek, gaf me de energie om de waslijst met huisklusjes te beginnen. Mijn toiletrolhouder hangt, een aantal schilderijtjes in mijn WC hebben de muur gevonden, de Ixxi-poster die al maanden in de kast lag, hangt leuk te wezen in mijn badkamer.
Mijn boekenkast heb ik opgeruimd. Nu is het wachten op wat spulletjes die nog binnen moeten komen. Die goede boormachine lenen van ex. Nog een keer langs de kringloop voor een staande lamp. En de inspiratie blijft maar komen.
Begin van rust
Moet ik gaan oppassen dat dit hyperactiviteit is? Ik denk en hoop dat het meevalt. Door de dip van oktober lukt het me meer rust te vinden in de activiteit – ik doe taken een voor een, alles hoeft niet meer tegelijk. Ik heb een hele maand. We zitten pas in de eerste week.
Dit jaar was bedoeld als leerschool, ik probeer dat niet alleen te weten, maar ook te voelen. Het wordt me steeds duidelijker dat het niet alleen aan mijn omgeving ligt, maar dat mijn lijf me bepaalde kanten opstuurt in mijn gevoel. Mijn angst heeft me altijd verteld dat ik het niet goed doe, dat alles (wat is alles?) fout zal gaan als ik niet de controle houd over elk aspect van mijn leven. Ik probeer nu meer te luisteren naar wat mijn lijf me vertelt, maar ik kies er ook voor om die gevoelens soms te laten voor wat ze zijn. Mijn lijf heeft jaren op high alert gestaan, er was een reden voor. Nu hoeft dat niet meer en ik zal het gaan moeten leren dat het niet meer nodig is. Dat is wat ik wil doen dit jaar. Niet zo snel mogelijk zo gezond mogelijk leven, nee, accepteren dat mijn lijf de stress zal moeten afleren en daar de tijd voor nemen.
De chaos is weer happy geloof ik.
P.S. Deze post is niet gesponsord. 🙂