Deze maand was een wervelwind. Ik heb alle emoties van voor naar achter beleefd. Ik was moe tot in mijn vingertoppen. Oktober voelde als Floptober. Halverwege de maand, moe en verdrietig, vroeg ik me af wat ik verkeerd aan het doen was. De put was eigenlijk al in september gegraven, toen ik schreef dat ik mezelf een sabbatical failure vond. Op dat moment besloot ik minder sociale afspraken te maken, maar zelfs dat was niet genoeg. Tegen eind oktober kon ik niks anders dan de stekker eruit trekken. Even niks doen. Mijn geweldige plan, om elke maand in mijn semi-sabattical één project af te ronden, al in de tweede maand in de prullenmand! Dat kon toch niet. Mijn enige troost was dat ik wist dat ik geen keus had.
Feit is: ik heb een kleine pot energie. Ja, het maakt uit of ik op tijd naar bed ga, of ik goed voor mezelf zorg, maar er is maar één ding dat een substantieel verschil maakt: genoeg tijd alleen, zonder plannen. Ik ben een introvert. Misschien een ambivert, want ik hou wel van mensen om me heen. Bekenden dan. En met mate. Toch een introvert? Het maakt niet uit, uiteindelijk doen de labels er niet toe. Ik heb tijd alleen nodig, en misschien nog wel belangrijker: zonder regels. Een dag lang Netflixen? Prima! Dag opruimen in huis? Uitstekend. Als ik er maar zin in heb.
Van een regime naar het andere
Zodra ik mezelf die vrije tijd zonder verplichtingen gaf, ging het beter met me. Het maakte me zelfs opstandig. Alle zelfhulpboeken -en tijdschriften, wijze raad van anderen en heersende normen, ze doen me weinig goed in periodes van stress. Ik had mezelf, zonder dat ik het in de gaten had, al in de eerste maand van a Year of Happy Chaos op een schema gezet: zoveel stappen per dag, mediteren, sport, fysiotherapie en gezonder eten. Dat is gezonder, dus het beste voor me. Daarbij vergat ik even dat van het ene regime (vooral werken) naar het andere (helft Gezond Leven, helft werken) evengoed stress en druk oplevert. Het was niet alleen mijn sociale kalender, het was ook mijn gezondheidsplan dat me uitputte.
Bewegen
De zogenaamde Levensstijlverandering, zoals het tegenwoordig overal genoemd wordt, kost energie. Het zouden kleine ingrepen moeten zijn, die gemakkelijk zijn en daarom goed vol te houden. Dan ben je wel een grote sufkont als het niet lukt, toch? Ik ging rekenen. De hoeveelheid beweging die ik zou moeten krijgen volgens de overheid, is voor mij een grote afwijking van mijn huidige schema. Want je mag niet alleen wandelen, wat ik redelijk braaf deed, je moet ook nog krachttraining en duursport doen. Elke week. Dat kun je niet uitruilen met meer wandelen, helaas. Dus ging ik dat doen zodra ik minder werkte, spieroefeningen, fysiotherapie, sporten erbij. Voor sommigen is het vast een eitje, voor mij bleek het hard werken.
Eten
Dan het eten. Je hoeft tegenwoordig niet meer op dieet. Je moet alleen anders gaan eten. Weer zo gemakkelijk! Een kind doet de was. Hoe dat ‘anders eten’ geen dieet is, weet ik overigens niet. Misschien is het dat we de hoeveelheid voedsel niet meer inkrimpen? Je moet wel de juiste ingrediënten gebruiken in de juiste verhoudingen en op de juiste tijdstippen. Het kostte me op een gegeven ogenblik zeker een uur per dag om eten te plannen, kopen en te bereiden. Voor sommigen misschien een feestje, voor mij is dat een opgave. Pannen in de gaten houden. Ingrediënten niet vergeten te kopen. En als je ze dan hebt, niet laten bederven. Opnieuw, voor mij hard werk. Met dat beweeg- en eetschema was mijn energie voor de week weer op.
En ontspan!
En dat kon niet, dat mijn energie op was, want ik moest ONTSPANNEN! Ik ging toch kunst maken? Maar wacht, ik ging breiworkshops geven, dat wilde ik zo graag. En mijn Project van de Maand? Wat moet dat dan zijn? Die workshops? Dat kan niet, ik was aan het begin van de maand ziek, dus ik heb uiteindelijk maar één workshop Sokken breien gegeven, het tweede deel komt in november. Dus dan telt het niet, geen Soktober voor mij. Zal ik dan toch een textielstuk maken? Of zal ik uitrusten als maandthema kiezen? Want dat was blijkbaar nodig.
De prullenbak
Afgelopen week dacht ik, alles gaat de prullenbak in. Ik begin opnieuw. Wat ik ook heb gedaan de afgelopen twee maanden, hoe gezond ik ook aan leven was, met twee tot drie keer in de week sporten, mijn eten wegen en het plannen van al maaltijden, ik was alleen maar moe en ongelukkig. Het was te veel in een keer. Dat ik nu de tijd heb om gezonder te leven, wil niet zeggen dat ik mezelf van de ene op de andere week een ultragezonde levensstijl kan aansmeren. Ik had al zo lang geen eetbui meer gehad, maar in mijn ‘gezonde’ periode kwamen ze terug. Dus ik ben ik opnieuw begonnen. Terug naar gewoon wandelen. En zorgen dat ik genoeg eet overdag, zodat ik in de avond niet ga zoeken naar vulling. Geen druk, alleen de hoop dat ik over een maand (of wat) weer wat toe kan voegen.
Het mirakel
Toen kwam het mirakel, wat dus geen mirakel is, maar een gevolg van het feit dat ik de deksel van de pan had gehaald. Ik heb weer energie! Nee, geen eindeloze bakken zoals die mensen lijken te hebben die voltijds werken, twee keer per week sporten, drie kinderen hebben en het huishouden zelf doen. (Zijn het sprookjes? Het moeten sprookjes zijn, toch?) Maar genoeg om weer te kunnen nadenken.
Na een paar dagen niksen gingen mijn oogkleppen af. Ik zag weer iets anders dan de binnenkant van mijn hoofd. Die twee kasten zo onbeholpen naast mijn tv-meubel, daar werd ik niet blij van. En mijn schilderijen en kastjes met wol stonden nog overal op de vloer. Een IKEA-trip, wat hulp van mijn ex en een paar dagen bouwen en schuiven verder, had ik ineens een handvol van de taken gedaan die al maanden op mijn verhuislijst-maar-kan-later stonden.
Nieuwe voornemens
Ben ik klaar? Voorlopig niet. Maar ben ik blij en trots op mezelf? Absoluut. Ineens krijg ik dingen uit mijn handen, zoals het ophangen van het Ixxi-schilderij in mijn saaie witte badkamer, dat je op de foto ziet. Mijn belofte aan mezelf is om mijn twee vrije dagen – de dagen die ik voorheen werkte – echt vrij te houden. Natuurlijk mag ik er een dag op uit, met mensen afspreken, maar maximaal één dag per week. Ik mag heus een dag Netflixen. Of twee. Ik betaal mezelf niet voor niks om uit te rusten. Het is een belachelijk grote luxe dat ik dit kan doen, dus ik mag dit niet verspillen.
Maar de verspilling zit hem op een andere plek dan ik dacht. Het gaat er niet om dat ik zo veel mogelijk uit dit jaar sleep, zo veel mogelijk ontspanning en gezondheid ‘presteer’. Het gaat erom dat ik leer om te gaan met mijn kleine potje energie. Misschien wordt het ooit groter, als ik langzaamaan een beetje gezonder ga leven, dat weet ik niet. Eerst moet ik zorgen dat de pot aan het einde van de dag niet door de bodem leeg is getrokken. Dat is me de afgelopen week voor het eerst gelukt. Deze week probeer ik het weer voor elkaar te krijgen. En volgende week nog een keer.